Tom Waes bezoekt het meest afgelegen dorp van IJsland
In de derde aflevering van Reizen Waes Europa – zondag 30 december om 20.05 u.
Woensdag 26 december 2018 — Tom Waes heeft al heel veel plekken op de wereld gezien maar in IJsland is hij gek genoeg nog nooit geweest. Het land lokt de jongste jaren nochtans enorm veel toeristen: meer dan twee miljoen per jaar. Maar die bezoeken het eiland vooral tijdens de zomermaanden.
Tom trekt naar IJsland in putje winter. En zelfs in barre weersomstandigheden vindt hij er een fantastisch mooi land. Maar natuurpracht is niet de reden van zijn trip. Mjoifjördur is dat wel. Een piepklein dorpje in de Oostfjorden dat acht maanden per jaar is afgesloten van de rest van het land. Al die maanden is de enige weg ernaartoe ondergesneeuwd en zo goed als onberijdbaar.
Sinds Tom weet heeft van het dorpje Mjoifjördur en zijn 11 inwoners, krijgt hij het niet meer uit zijn hoofd. Met een superjeep en wat goede raad van de IJslandse reddingsdienst gaat hij vanuit de noordelijke stad Akureyri op weg naar het oosten.
“Al van bij de eerste kilometers stond ik versteld van de eindeloze witte decors om ons heen.”
Onderweg vindt zijn gids Alfred dat Tom absoluut moeten proeven van de typisch IJslandse traditie Thorrablot. Letterlijk dan. Want Thorrablot is een jaarlijks feest waarop IJslanders hun oude Vikingtradities eren door gefermenteerd en zelfs rot voedsel te eten. En uiteraard is Tom alweer de klos.
“Ik kreeg terstond braakneigingen. Af-schu-we-lijk. Alsof je een haai hebt gevangen en er daarna op pist.”
Met een maag vol gefermenteerde haai waagt Tom zich aan de ondergesneeuwde bergpas op weg naar Mjoifjördur. Het wordt urenlang ploeteren door twee meter poedersneeuw. Uiteraard met het nodige gevloek.
“Aan weerskanten van de ondergesneeuwede bergpas lagen gevaarlijke kloven en spleten verborgen. Bovendien kon er elk moment een sneeuwstorm losbarsten. “
Bij aankomst in Mjoifjördur kan Tom niet geloven hoe prachtig het er is. Maar ook: hoe desolaat. Jaren geleden woonden er nog honderden mensen maar doordat de haringindustrie verdween, is zo goed als iedereen er vertrokken.
“Ik werd getroffen door de ongereptheid van het landschap en voelde me intens blij dat er nog zulke mooie plekken bestaan.”
De 11 mensen die er nu nog wonen zijn stuk voor stuk doorbijters die hun (t)huis niet willen achterlaten. Het levert de pakkendste momenten op van dit seizoen.
“Wij zijn het hier gewoon en leiden ons leventje. Misschien sterven we hier, misschien niet. Ik weet het niet.”
Fusi, burgemeester van Mjoifjördur
