Speciale reeks Komen te gaan: schipperen tussen social distancing en troost

Vanaf maandag 25 mei toont de driedelige special van Komen te gaan een bijzonder beroep in uitzonderlijke omstandigheden. In deze coronatijden is afscheid nemen nog moeilijker dan anders, en begrafenisondernemers staan voor de moeilijke taak om een mooi moment te creëren voor de dierbaren die achterblijven. Geen warme knuffel of koffietafel meer, maar een laatste groet via livestream. Voor de begrafenisondernemers is het haast onmogelijk om uitvaarten compleet coronaproof te maken.

De special volgt vier begrafenisondernemers die we al kennen uit het eerste seizoen van de reeks. Zij schipperen tussen social distancing en troost. Waar ze normaal gezien klaar staan om zowat elke wens van de familie uit te voeren, moeten ze nu vooral beperkingen opleggen. Zo goed en zo kwaad als het kan proberen ze families toch een mooi en onmisbaar ritueel te bezorgen, met alle voorzorgsmaatregelen. Daarbij cijferen ze zichzelf in al hun medeleven zoveel mogelijk weg. Terwijl velen van ons de eerste weken van de lockdown thuis bang de dagen aftelde, moesten deze ondernemers de baan op, niet wetende hoeveel risico ze daarbij zelf liepen. Want verdriet wacht niet.

Komen te gaan toont niet alleen het verdriet, maar vooral de gezichten achter de corona-cijfers. Daarbij zoeken niet alleen de begrafenisondernemers maar ook de makers steeds naar de glimlach. Want Komen te gaan is een programma over de dood, maar brengt ook in tijden van oversterfte een hulde aan het leven. Centraal in deze driedelige special staat de zorg voor nabestaanden en de zoektocht naar schoonheid in afscheid. Afscheid blijft iets universeels en verandert niet door corona - enkel de omstandigheden zijn volledig anders.

Regisseur Joeri Weyn: "Toen de corona-epidemie ook in ons land toesloeg, polsten we bij de begrafenisondernemers uit de eerste reeks van Komen te gaan naar de impact op hun werk en leven. Na één week lockdown bleek die impact al enorm. Gebruikelijke afscheidsrituelen moesten helemaal herdacht worden en het bleek ploeteren om aan het juiste beschermingsmateriaal te komen. De ondernemers moesten blijven werken toen de kennis over het virus nog helemaal in de kinderschoenen stond. Sommigen gingen daarom zelfs apart van hun gezin wonen, omdat het besmettingsrisico te groot was. Het werd voor onze ploeg ook een huzarenstukje om in alle sereniteit en met alle veiligheidsmaatregelen even dicht op de huid te raken van de personages. In deze volledig nieuwe context werd de reeks nog prangender en confronterender. We kregen noodgedwongen een blik op hoe rouwen er in de toekomst uitziet, want ondertussen is het duidelijk dat het coronavirus nog lang niet weg is."

Komen te gaan: driedelige special vanaf 25 mei elke maandag om 21.10 uur op Eén.

Komen te gaan is een programma van Woestijnvis voor Eén.

De begrafenisondernemers uit Komen te gaan

Patrick Heirbrant (Brussel)

“Het laatste wat we willen is gendarm spelen op het moment dat we troost willen bieden”

In Brussel maakt Patrick Heirbrant er een erezaak om ook minder gegoede mensen een menswaardige begrafenis te geven. Ook in tijden van crisis is het zijn warme en menselijke aanpak die het leed bij veel families doet verzachten. Als het coronavirus ook toeslaat in zijn eigen familie, blijft hij onverstoorbaar verder werken.

Gert Verhaert (Ekeren)

“Ik ben in dit beroep gestapt om mensen te verbinden met elkaar, niet om ze uit elkaar te halen”.

Gert Verhaert, voormalig psycholoog-consulent, startte zijn onderneming Rustpunt Begrafenissen zes jaar geleden in zijn eigen woonkamer in Ekeren. Waar hij normaal gezien een warme handdruk of knuffel geeft, moet hij nu afstand houden en nabestaanden voortdurend confronteren met de strenge maatregelen. Maar Gert blijft zich op zijn eigen toegankelijke manier inzetten voor zijn families en daarnaast ook voor zijn gezin, want naast begrafenisondernemer is hij ook vader van drie kinderen en een pleegdochter.

Marieke en Tineke Depoorter (Jabbeke en Bredene)

“Of we nu een uitvaart voor één of honderd mensen organiseren, voor ons blijft dat hetzelfde. Onze dienst zal even goed in elkaar zitten en onze schoenen en corbillard zullen even nauwkeurig opgeblonken zijn”.  

Uitvaart met Zorg Depoorter is een typisch familiebedrijf. Opgericht door vader Joris en vandaag geleid door dochters Marieke en Tineke. In deze tijden zou de 65-jarige Joris niets liever willen dan gepassioneerd voortwerken, maar gezien zijn leeftijd denken de zussen daar anders over. Terwijl Joris verplicht in quarantaine verblijft, staat de telefoon in Jabbeke en Bredene roodgloeiend. De pittige karakters van de zussen maakt van hen een sterk team, maar leidt ook al eens tot het nodige vuurwerk.

Tayfun Arslan’o  (Genk)

“Nu we weten wat we missen, gaan we elkaar en het leven misschien meer naar waarde schatten.”

De Genkse Tayfun is van Turkse origine en verzorgt vooral islamitische begravingen en repatriëringen. Maar als begrafenisondernemer wil hij er zijn voor iedereen, ook voor de Vlaamse families. Vorig jaar verliet hij zijn job als fabrieksarbeider en sindsdien concentreert de vader van vijf dochters zich fulltime op zijn uitvaartonderneming Hizir. En dat is nodig, want met de komst van het coronavirus zijn Tayfuns laatste goede zorgen meer dan welkom in het zwaar getroffen Limburg.

Korte inhouden

Aflevering 1 (maandag 25 mei)

Voor Patrick komt corona wel heel dichtbij wanneer zijn stiefmoeder aan Covid-19 overlijdt in een woonzorgcentrum. Hij vraagt een collega-ondernemer om hem te helpen in deze drukke en emotionele periode.  Begrafenisondernemer Marieke moet schipperen tussen haar job en de kinderen die alleen thuis zijn.  Ze verzorgt de uitvaart van een oudere dame die door haar buren op handen gedragen werd. Gert krijgt een overlijden binnen van 68-jarige vrouw. Omdat haar echtgenoot ook besmet is met Covid-19 vraagt de familie het afscheid uit te stellen tot de man het ziekenhuis mag verlaten.

Aflevering 2 (maandag 1 juni)

In Limburg is een Bulgaars-Turkse truckchauffeur overleden aan een hartinfarct. De islamitische uitvaartondernemer Tayfun wordt tijdens de ramadan opgeroepen om de repatriëring te organiseren. Normaal gezien zou een rituele wassing door de familie gedaan worden, maar Tayfun neemt die taak met heel veel betrokkenheid over. De zusjes Depoorter staan voor een administratief vraagstuk: een cafébazin die in België woont is overleden, maar het kerkhof ligt net over de Franse grens en de grenzen zijn officieel gesloten.

Aflevering 3 (maandag 8 juni)

Voor Gert is het nog even zoeken met de nieuwe maatregelen. Zeker wanneer Willy - een vader van een kroostrijk gezin - komt te overlijden, wordt een afscheid in beperkte kring moeilijk. In Brussel wordt Patrick gecontacteerd door een moeder die haar zoontje Aaron verloor bij de geboorte. In het ziekenhuis testte ze bij de bevalling positief op COVID-19, waardoor ze onmiddellijk in quarantaine werd geplaatst en het afscheid van Aaron werd uitgesteld. Tot nu. Tineke ontfermt zich over de familie van de 68-jarige Lena. De dochters en echtgenoot van Lena konden door corona geen afscheid nemen. In Jabbeke wordt alles in het werk gesteld om deze leegte alsnog in te vullen.