Durf te vragen: zeven rolstoelgebruikers antwoorden eerlijk op alle vragen

Siska Schoeters ontvangt in een nieuwe Durf te vragen morgenavond zeven rolstoelgebruikers in een lege televisiestudio. Zij antwoorden op de vragen van Vlamingen: "Moet ik mij bukken als ik tegen jou spreek?", "Gaat dat nog, seks?" of "Leef je alleen van de ziekenkas?" Wereldwijd maken mensen in een rolstoel 15% van de bevolking uit, maar toch stoot deze grote groep in het dagelijkse leven vaak op hindernissen en vooroordelen.

Siska gaat kijken naar de rolstoelrugby van Steven, een twintiger die verlamd terugkwam van zijn vakantie in Australië. En ze gaat op pad met Joke, die toont hoe alledaagse zaken waar we zelf niet bij stilstaan, niet zo gemakkelijk zijn voor iemand in een rolstoel.

Durf te vragen: op dinsdag 1 oktober om 20.40 uur op Eén.

Steven (22 jaar, Antwerpen)

Steven kreeg een ongeluk in 2014 in de outback van Australië. De wagen waarin hij zat, tuimelde van de weg waardoor Steven 60 meter diep viel. Op weg in de helikopter naar het ziekenhuis wist Steven dat het niet goed was. De chirurg bevestigde zijn vermoeden: nek gebroken en verlamd van borst tot beneden. Steven heeft een lange revalidatie achter de rug. Volgens hem is het mentale aspect het zwaarst. Steven ontwerpt speciale kleding voor rolstoelgebruikers en houdt een blog bij. Het is door zijn blog dat hij zijn huidige vriendin ontmoette. Siska volgt Steven tijdens een training voor rolstoelrugby.

Kristel (52 jaar, Dendermonde) (links op foto's hieronder)

Kristel kan door een medische blunder niet meer stappen. In 1995 werd bij een rugoperatie haar ruggemerg geraakt. Het verdict was snoeihard en moeilijk om te aanvaarden. Gelukkig haalt Kristel veel kracht en positiviteit uit haar gezin. Vandaag kan ze zich boos maken als iemand zonder handicap haar parkeerplaats gepakt heeft. Kristel werkt voor To walk Again en hoopt dat ze dankzij technologie opnieuw kan stappen.

Joke (41 jaar, Kapellen) (rechts op foto's hieronder)

Joke heeft het Ehlers-Danlos syndroom. Dat is een erfelijke bindweefselziekte waardoor ze niet voldoende steunweefsel in haar lichaam heeft. Door deze aandoening zit ze nu tien jaar in een rolstoel. Ondertussen woont Joke in een aangepast huis en heeft ze bijna 24/7 hulp te haar beschikking. Afhankelijk zijn van andere mensen, was voor Joke in het begin heel moeilijk te aanvaarden. Nu kan ze haast niet meer zonder die hulp."Ik moet bijna de hele dag door hulp vragen. Dat is lastig." Joke voelt zich goed wanneer ze met de auto kan rijden. Op zo’n moment voelt ze geen starende blikken omdat haar rolstoel in de koffer ligt. Siska gaat een dag met Joke op stap en ervaart mee hoe de maatschappij vaak niet aangepast is aan rolstoelgebruikers.

Nele (37 jaar, Strombeek-Bever)

Nele is niet verlamd maar heeft een spierziekte. Ieder spier is verzwakt en voelt pijnlijk aan, waardoor Nele nog heel weinig dingen zelf kan doen. Haar haar kammen of de afstandsbediening nemen, gaat heel moeizaam. Zelfs voor het ademen krijgt ze versterking van een apparaat. Nele vindt het belangrijk om haar sociaal leven goed te onderhouden. Feestjes, naar de film gaan en vrijwilligerswerk zijn voor haar heel belangrijk. "Ik kan niet niks doen. Ik moet me nuttig kunnen maken. Ik doe vrijwilligerswerk, en ik heb dat echt nodig om iets te kunnen doen waar ik anderen mee help. Er moeten al zoveel mensen mij helpen met alledaagse dingen." Als Nele naar buiten komt, zal ze altijd kleurrijke kleding aantrekken want het leven is al somber genoeg, zegt ze.

Rik (47 jaar, Tienen)

Rik stond thuis in het midden van de nacht op voor een fles water en viel van de trap. Door de hevige pijn wist hij meteen dat hij een ernstig letsel had. Gevolg: gebroken rug en een dwarslaesie. De revalidatie was een moeilijk en lang traject voor Rik. Hij verloor zijn werk en kan door zijn beperking zijn hobby van sterrenkunde niet meer uitoefenen. Rik beschrijft zijn leven als 100 miserie, waarvan 70% administratie, 25 % zijn lichaam en 5% dagelijkse fratsen. Gelukkig is zijn gevoel voor (zwarte) humor nog niet kwijt.

Hedwige (23 jaar, Menen)

Hedwige is geboren met een erfelijke spierziekte aan de bekkengordel. Hierdoor verzwakken haar spieren waardoor ze sinds haar achttiende permanent in een rolstoel zit. Hedwige krijgt thuisverpleging en komt niet veel meer uit het huis. Als ze een match elektrische rolstoelhockey moet spelen, komt ze wel graag buiten. Het is een sport die ze met veel passie en op hoog niveau speelt. Hedwige vindt dat er nog veel kan en moet gebeuren voor rolstoelgebruikers. “Wij zijn een stille stem die niet gehoord wordt."

Bertje (47 jaar, Kuringen)

Bertje zit al zes jaar permanent in een elektrische rolstoel. Na de bevalling van haar tweede dochter in 2001 merkte ze dat het sporten alsmaar moeilijker werd. Ze verloor haar evenwicht en kon niet meer stappen. De dokters stelden bij Bertje een genetische afwijking vast waardoor de signalen die haar hersenen naar haar lichaam sturen, zwaar verstoord zijn. Bertje moest haar job als secretaresse opgeven en woont nu met haar man in een aangepast huis in Kuringen.